E-Kerk : Gedagte vir Vandag
MOENIE JOU BROER LAAT STRUIKEL NIE (3) – MEDEWERKER IN DIENS VAN GOD!
Rom. 14:19-21 – “Laat ons ons dan beywer vir die dinge wat die onderlinge vrede en opbou bevorder. Moenie oor kos afbreuk doen aan die werk van God nie. Alle kos is rein, maar dit is verkeerd om deur wat jy eet, aanstoot te gee. Dit is goed as ‘n mens nie vleis eet of wyn drink of enigiets doen wat jou broer laat struikel nie.”
Vergelyk ook Ef. 4:3 – “Lê julle daarop toe om die eenheid wat die Gees tussen julle gesmee het, te handhaaf deur in vrede met mekaar te lewe.”
Uit die voorafgaande lei Paulus ‘n vermaning af, dat die “sterkes in geloof” én die “swakkes in geloof”, saam gevoeg word deur die Heilige Gees. Hierdie eenheid in die Gees het die gaping oorbrug tussen “swak en sterk” die oomblik toe hulle Christene geword het. As Christene moet ons najaag om in vrede die gemeente op te bou. Dit is nie meer “hulle” en “julle” nie, maar ons – “Ons moet ons vir die onderlinge vrede beywer en opbou bevorder.” Ons moenie dat onbelangrike dinge, die sogenaamde “kantlynsake”, alles aan die bouwerk – die werk van God – belemmer, skade doen of nagelaat word om gedoen te word nie.
Die gemeente is ‘n “gebou” wat God besig is om in hierdie wêreld op te rig en hierin gebruik Hy elke gelowige om ‘n medebouer in die gemeente te wees en “in vrede die opbou te bevorder.” Dit is elke gelowige se plig om die “eenheid wat die Gees tussen ons gesmee het, te handhaaf” en nie te bederf of verbreek nie. “Ons is medewerkers in diens van God, en is die saailand van God, die gebou van God” (1 Kor. 9). Die tragedie is natuurlik dat daar behalwe vir die bouers van die gemeente, ook diegene is wat “afbreuk doen aan die werk van God.” Die sogenaamde ‘slopers’ wat medegelowiges laat struikel, wat die gemeente steen vir steen afbreek deur, ten alle koste op hulle regte te staan, soos geestelike babas heeltyd stry oor beuselagtighede.
‘n Mooi verhaal illustreer miskien die verskil tussen “opbou of afbreuk doen aan die werk van God.” ‘n Vrou het net voor sy sterf die geleentheid gekry om ‘n toer deur die hel en die hemel te onderneem. In die hel het sy baie mense in ‘n reuse banketsaal, voor wonderlike gedekte tafels en belaai met eksotiese geregte, gesien sit. Almal het egter uitgeteer en gedaan gelyk. Die indrukwekkende eetgerei was lang silwer lepels en wanneer dit vol kos gemaak is, was dit só lank dat dit nie by hulle monde gebring kon word nie. In die hemel was óók ‘n banketsaal met dieselfde kos en eetgerei. Die verskil was dadelik waarneembaar – almal was welgevoed, baie gesond, en het vrolik gesels. Toe sy een van die banketgangers vra hoe hulle dit regkry om met die lang silwer lepels te eet, het hy geantwoord: “Maklik! Ons voer mekaar.”
Hier was beslis nie ‘n gebrek aan eenheid in die gemeente nie. Elke lid het besef daar lê ‘n groot verantwoordelikheid op die skouers van almal. Elkeen, sterk of swak, is soos ‘n bouer wat aan God se kerk help bou. As enige “bouer” verkeerde of swak boumateriaal gebruik, of eers bekommerd wil wees oor wat ander “bouers” eet of drink, gaan sy bouwerk nie hou nie. Behalwe dat sy bouwerk onsuksesvol is, doen hy “afbreuk aan die werk van God.”
Die kerk is nie ʼn plek waarheen mense gaan nie. Nee, kerk is iets om te wees. Dit is ʼn lewenswyse. Baie lidmate sien hulleself as kliënte van die kerk, 'n plek waarin verbruikersmentaliteit aan die orde van die dag is – die kliënt is altyd reg. Ék betaal, so ék bepaal. Ek wil waarde vir my geld hê. Ek betaal nie om dit of dat te doen nie want dit bring my niks in die sak nie. Die kerk is 'n instansie wat in hulle behoeftes moet voorsien. Hulle het hier aangesluit om diens te kry, besoek te word, geken te word en bedien te word. As die diens nie is soos wat hulle dit wil hê nie, stop hulle hulle betalings en gaan soek 'n ander kerk wat meer en beter diens lewer. Hulle skuif net hulle besigheid na iemand anders toe.
Wanneer ons kyk wat Paulus in Efesiërs 4:1-16 oor die eenheid van die kerk sê, besef ons dat wanneer ons “kerk” sê, ons eintlik sê “ons” – óns is die kerk. En die kerk is die liggaam van Christus, die plek waar ons mekaar nodig het. Die kerk is ‘n liggaam wat uit verskillende ledemate bestaan, elkeen met sy eie gawe en funksie, maar wat mekaar bystaan. Die een kan nie sonder die ander nie. Solank as wat sommige van dié ledemate in onbruik is, sal die liggaam gebreklik of vermink bly en kan “ons ons dan nie beywer vir die dinge wat onderlinge vrede en opbou bevorder nie.”
Dit is die Here se kerk en nie die mense se kerk nie, ons ís die kerk, die liggaam van Christus. Die Here en sy eer moet in die middelpunt staan en nie ek en my behoeftes nie. Dit gaan nie oor my nie. Dit gaan ook nie oor die kerk van die Here nie. Dit gaan in die eerste plek oor die Here van die kerk. Jesus het juis vir ons die voorbeeld gestel toe Hy sy dissipels se voete gewas het, maar die Everest van alle gebeure, was toe Hy aan die kruis vir ons sondes gesterf het. Ons is bouers in God se span wat die regte boumateriaal moet gebruik want ons is besig met ewigheidswerk. Die regte boumateriaal is die Woord en gebed, daarmee sal ons ‘n gebou kan bou wat vir ewig sal bly staan, kérk wees en nie kerk speel nie.
“Ons kan gerus wegdoen met die idee dat die kerk ‘n gebou is, dit is niks anders as ‘n groep sondaars nie” (Ruth Etchells).
Gebed: Here, ek wil so graag belangrik wees, ek wil so graag raakgesien word, ek wil so graag geag word, ek wil so graag ʼn ereposisie beklee. Ek raak so gou jaloers op 'n ander, wat hulle eet en wat hulle drink. Here, ek wil langs U op u troon sit. Maar dan sê U: “Nee, dit is soos dit in die wêreld werk. In die kerk werk dit anders: As jy groot wil wees in God se Koninkryk moet jy bereid wees om te dien. As Ek, wat julle Here en julle Leermeester is, dan julle voete gewas het, behoort julle ook mekaar se voete te was” (Joh. 13:14). Dankie Here dat U my laat besef het, al verskil ons as gelowiges, sal ek nie ander laat struikel nie, “ek sal my beywer vir die dinge wat onderlinge vrede en opbou van U koninkryk bevorder.” Amen.